Beschrijving
De John's Phone is het ant(i)woord op de Smartphone trend, waarbij het gaat om zoveel mogelijk features in een klein apparaatje te stoppen, welk van origine enkel bedoelt was om te telefoneren.
John's Phone neemt je mee terug naar de roots: zo min mogelijk features in een klein apparaatje te stoppen, welk van origine bedoelt is om mee te telefoneren.
Het is een telefoon. Punt.
Meer doet het niet. Het is weliswaar een telefoon met quadband, is simlock Free en heeft een extreem lange standby tijd, maar er zitten geen (overbodige) toeters en bellen aan als FM-radio, 36.000 computerspelletjes, Internet, een MP3 speler of een 35miljoen bit kleuren (O)LED scherm, die bij gebruik ten koste gaan van kostbare standby- en gesprekstijd. Het enige wat je zou kunnen missen is een draaischijf. SMS-jes versturen is onmogelijk. Een LCD scherm, die zo uit een pager overgezet lijkt te zijn, doet aan nummermelding.
Eerste indruk.
De John's Phone komt in een degelijke (kleine) verpakking, met volgens mij een knipoog naar de iPhone en wordt geleverd met USB kabel (niet mini-USB), EU-oplader met USB aansluiting, een earphone (met microphone), handleiding, stylus (duur woord voor pen) en een adresboek. Compleet.
Het eerste wat opvalt, is dat de John's Phone wat licht aanvoelt, op het eerste gevoel een beetje plastic-achtig. Iets wat nooit storend is, ik had alleen iets massiever gevoel verwacht. Dit is natuurlijk een voordeel: je wilt namelijk geen vooroorlogse baksteen in je broekzak, die je broek naar omlaag trekt.
Gebruik
De John's Phone ligt goed in de hand. De John’s Phone voelt een beetje groot, dus misschien dat mensen met kleine handen hier anders overdenken. Door dat de John's Phone plat en licht is, voelt hij niet groot wanneer je hem broekzak steekt, wat bijdraagt aan het draagcomfort bij geen gebruik.
De handleiding is summier. Daar tegenover staat dat er ook niet veel te vertellen valt: de John's Phone blinkt UIT in een gebrek aan allerlei overbodige features.
Het gevolg hiervan is dat de John's Phone ook uitblinkt de in eenvoud qua gebruiksgemak. Elke handeling om de telefoon te gebruiken is intuitief goed: Groen is bellen, Rood is ophangen.
Geen handleiding nodig.
Ook de knoppen aan de zijkant wijzen zich vanzelf. Met de onderste knop (drie standen) zet je 'm aan of uit en is de middenstand de toetsenbord blokkering.
Met de middelste knop (drie standen) schakel je de ringtone tussen stil, luid en zacht. Trillen doet de John's Phone in alledrie de gevallen.
Met een quasi-draaikop kun je tijdens het bellen het volume harder of zachter zetten en vóór het bellen door de gekozen of ontvangen nummers lopen.
Ik vind alleen de twee schuifknoppen wat zwaar gaan. Ik kan ze niet makkelijk verzetten met een vinger en ik ben geneigd mijn nagel te gebruiken voor extra houvast. Gevolg is ook dat ik bij regelmatig het schakelen van ‘toetsenbord vrij’ naar ‘toetsenbord geblokkeerd’ per ongeluk een stand te ver schiet: ‘UIT’. Het grote voordeel is wel dat ze kunnen dan ook niet 'per ongeluk' verschuiven. En het kan ook nieuwigheid zijn omdat de telefoon pas 4 dagen in gebruik is.
De SIM-kaart plaatsen kan volledig zonder handleiding gedaan worden. Precies zoals de Nederlandse man het wilt hebben.
Klasse!
De gesprekskwaliteit is zeer goed en de ringtone is luid en duidelijk, alleen mis ik de klassieke "TRIIIING", wat ik beter op zijn plek had gevonden als ringtone.
Special Features
Ondanks dat de John's Phone gezien kan worden als de ultieme anti-gadget, zit er een handig lcd-schermpje op, wat de batterij-status, signaalsterkte en gebelde en ontvangen nummers weergeeft.
Verdere features bestaan uit een opbergvakje voor het adresboekje en een ingebouwde stylus.
Short-Text-Messages kun je versturen door de daarvoor bedoelde paginas in het adresboek te gebruiken. Omdat er geen postduif bij de John's Phone wordt meegeleverd, kun je de testmessage zover sturen als je arm reikt. Je wordt hier wel in beperkt doordat er maar 6 paginas voor Textmessages in het adresboek zitten. Waarvan er 2 dubbelzijdig voor text-messages zijn, en 1 de andere zijde deelt met de laatste pagina "X-Y-Z" van je adresboek en 1 de andere zijde deelt met het meegeleverde spelletje.
Ook is er de mogelijkheid om een spelletje te spelen, door het meegeleverde 'Drie-op-een-rij' pagina in het adresboek.
Earphone
De meegeleverde earphone ziet er leuk uit, het design is duidelijk een knipoog naar een zekere smartphone. Hij past echter voor geen meter in mijn oor. Het oortje is te groot, waardoor het vreselijk oncomfortabel draagt en meer uit je oor valt dan in je oor zit. Gesprekskwaliteit daarintegen is zeer goed.
Luxe Problemen.
Het ontbreken van een standaard mini-USB interface vind ik jammer. Dit kan gewoon erg handig zijn: als je oplader niet beij de hand hebt en je USB-kabel ligt toevallig thuis, dan kun je je telefoon toch opladen met elke willekeurige mini-USB kabel via je PC. Niet dat dit essentieel is, er zijn ook andere fabrikanten die hun iedere telefoons zonder mini-USB interface is uitvoeren, denk bijvoorbeeld Nokia, denk bijvoorbeeld Samsung, dus zo ongewoon is het niet. Het heeft alleen mijn persoonlijke voorkeur.
Ook het niet kunnen SMS-en ervaar ik als een gemis. Dit zit het hem eerder in het feit dat de SMS zo ingeburgerd is, dat je met de neus op de feiten gedrukt wordt, hoe verwend we door de technologie zijn. Hoewel er na 4 dagen John’s Phone voor mij een nieuwe wereld open gaat: de wereld zonder SMS. En ik moet heel eerlijk bekennen, zo erg is dat niet.
Ook het niet hebben van een Klok ervaar is als een gemis. Hoewel ik dat niet aan John’s Phone kan wijten. Ik ben een hele slechte horloge drager, meestal vergeet ik mijn horloge om te doen of ik kan hem niet vinden en ik betrap mij erop dat ik heel vaak mijn GSM als alternatief gebruik.
Ook zou je het niet hebben van BlueTooth als een gemis op kunnen vatten, maaar deze high-tech optie druist tegen de filosofie achter de John’s Phone, dat je schouders ophaalt. So be it.
Hoewel bovenstaande zaken niets afdoen aan de John’s Phone, en tegen de filosofie achter de John’s Phone in duisen, zijn het wel eye-openers. Je wordt een spiegel voor gehouden hoe afhankelijk je bent geworden van de technologie, van zo’n klein apparaatje dat alles kan, dat je hele prive leven bij zich draagt (i.e. agenda en digi-adresboek).
Je kunt je al niet eens meer voorstellen hoe je zou overleven zonder GSM, laat staan niet SMS-en of het niet draadloos handsfree kunnen bellen. Stuk voor stuk luxe problemen. Leerzaam.
Oordeel.
De John's Phone is een verrassend bruikbare telefoon met een olijke knipoog naar de huidige trend van Smartphones, zie bijvoorbeeld de SMS-service en het meegeleverde spelletje en zijn design.
Juist het deze knipoog levert heel veel positieve reacties op,als je de telefoon uit je zak haalt. Vooral als je de vele features van het apparaat demonstreert.
De gesprekskwaliteit mag er zijn en het gebruiksgemak druipt van het apparaat. Tel daarbij op de leuke (en zeer simpele) vormgeving en het feit dat het een retecoole anti-gadget is, en je hebt een telefoon die ik aan niemand zou willen aanraden:
ik wil de enige in mijn omgeving met een John's Phone zijn en blijven.
Het enige minpunt wat ik heb gevonden is het formaat van de earphone. De rest zijn luxeproblemen.
Samenvatting.
+ Ultieme anti-gadget.
+ Ultracool, positieve reacties gegarandeerd
+ Lekker simpel in gebruik
+ een telefoon om mee te bellen en gebeld worden
+ lange standby tijd
+ Prima geluidskwaliteit
+ Overzichtelijk adresboek
+ Geintergreerd adresboek door opbergvak en geintegreerde stylus
+ Geen overdaad aan features die je toch nooit gebruikt
+ Quadband
+ Simlock Free
- Onhandig groot oortje
http://johnsphones.com/
woensdag 13 oktober 2010
woensdag 29 september 2010
Quest For Simplicity
Kwantum heeft “het”
Hoe eenvoudige eisen het moeilijkst zijn. Een vriendin van mij vertelde onlangs dat ze stad en land afgegaan was om ‘vitrage’* te vinden. Blijkbaar is dat niet meer hip, dus de gemiddelde winkel heeft het blijkbaar niet meer in huis.
Er was vanalles te vinden, in gordijnen in alle vormen en maten met tierelantijtjes, in luxaflex in alle mogelijk te bedenken variaties, noem maar op, zlong het ‘hip’ is is het te koop. Zij wilde simpel vitrage.
Ze is geslaagd bij de Kwantum. Daar hebben ze nog oubdbollig, antiek, ouderwets ‘good ole’ vitrage.
The 4th Doctor
Zo ben ik stad en land afgegaan om een witte gebreien sjaal te vinden. Schier onmogelijk. Zelfs een sjaal met een uniforme kleur was ontzettend lastig. Je werd om de oren gegooid met drukke motiefjes. In fleece was er weer wel veel te krijgen. Voor de duidelijkheid: Fleece = NOT(wol). En dan bedoel ik een ‘wollen‘ sjaal en in een dikte gebreëen die niet vereist dat je de sjaal 6 keer om je nek moet slaan om het alsnog niet koud te krijgen.
Nee zelfs een gebande sjaal à la ‘The 4th Doctor’ was niet te krijgen. Pas toen Harry Potter het weer hip maakte kon je die weer overal kopen. Maar een simpele witte sjaal…?
Toch is het mij gelukt, ik liep toevallig een V&D binnen…
Nee zelfs een gebande sjaal à la ‘The 4th Doctor’ was niet te krijgen. Pas toen Harry Potter het weer hip maakte kon je die weer overal kopen. Maar een simpele witte sjaal…?
Toch is het mij gelukt, ik liep toevallig een V&D binnen…
Toen bestonden DVD en digitale TV met ingebouwde HDD nog niet
Zo ben ik ook ooit op zoek geweest naar een stereo-videorecorder. Waar een een videorecorder mono te koop was voor fl200,-, was de eerst volgende stereo-videorecorder fl500,-. fl300,- meer, alleen voor stereo-geluid denkt u? Integendeel. Hiervoor kreeg je een extra leeskop, PDC showview en stereo! Had ik die extra leeskop nodig? Vast niet. Had showview nodig? Nee, en het werkte toch nooit**
Toch betaalde je ervoor.
Toch betaalde je ervoor.
Watchmen
Ook iets waar ik tegenaangelopen ben. Ik zoek een simpel horloge. Herenmodel-klein en slank. Geen apparaat wat wel waterdicht mag zijn, maar zo kolossal is, dat het net zo handig is om met zo’n ding om je pols met zwemmen als met een molensteen om je nek. Geen poespas. Geen 20 knoppen, geen 25 wijzetjes die allemaal iets ander aangeven terwijl je er niet mee eens de tijd kan instellen op London, Amsterdam, Moskou, Tokyo en New York. Tegelijk.
Ik hou niet van bling-bling en geen felle kleuren. Ik wil mijn horloge kunnen aflezen zonder bijgeleverde lasbril. Gewoon strak, eenvoudige lijnen onder het principe Less is More, met drie wijzers en een wijzerplaat met 12 getalletjes erop. Na de initiele kaleidoscopische Swatch rage in de jaren tachtig… Ze zijn er wel, maar blijkbaar is de markt hiervoor kleiner en als je een grote collectie Less-is-More horloges my style tegenkomt, zijn het vaak designhorloges voor een budget, die voor mij iets aan de hoge kant is.
Mijn Heilige Graal
Ik wilde ALLEEN een telefoon. Een GSM. Je weet wel zo’n ding waar je mee belt. Ook dit bleek een schier onmogelijke taak. Telefoons alom. Maar eentje waar je mee kunt bellen of gebeld worden of SMS’en? Zonder FM radio, zonder spelletjes, zonder internet, zonder ingebouwde MP3 speler en zonder ingebouwde x megapixel camera, navigatie. Je kent ze wel, die gadgets met een hoog iPhone-factor, die iemand heel cool en trots uitvouwd op een verjaardag , waarbij de vraag ‘kun je er ook mee bellen?’ zeker niet ongesteld blijft.
Voor mij is het simpel, ik wil bellen en bereikbaar zijn. Dat stelt eisen aan je telefoon.
Als ik een MP3′s wil luisteren, dan pak ik mijn MP3 speler. Als ik iets “SMART” wil hebben, pak ik mijn PDA, als ik wil fotograferen pak ik mijn fototoestel. Als de batterij van mijn MP3 speler leeg is, ben ik nog steedsbereikbaar. Als mijn Camera naar de fabrikant is voor reparatie, ben ik nog steeds bereikbaar. Ik hou van decentralisatie. Als mijn telefoon stuk is kan ik nog steeds MP3′s luisteren, foto’s maken, met mijn PDA spelen e.d.
Dus ik hou van simpel. Simpel ontwerp. Simpel gebruik.
Toegegeven, als je van plan bent te reizen is Triple- of Quadband aan te raden. SMS is ook erg handig. En bluetooth voor draadloos headsetje ook erg handig. Zeker in de auto. En als je dan ook een flinke dot geheugen hebt waar je je contacten in op kunt slaan, dan ben je er. Toch?
Nu brengt, als ik het nieuws mag geloven, een Nederlands bedrijf een dumb-phone uit, genaamd: ”John’s Phone”. Een telefoon met het uiterlijk van een garageafstandbediening uit de jaren 80 en een geheugenkaart die uit te breiden is in aantallen papieren paginas. Je snapt de clou. Deze telefoon is uitsluitend om te bellen!
Whoopie!! My KISS† wet dream come true!
Of toch niet? Wacht even ik lees de specificaties door (ook een voordeel: het kan nooit een lange lijst zijn).
Of toch niet? Wacht even ik lees de specificaties door (ook een voordeel: het kan nooit een lange lijst zijn).
- Geen Bluetooth
- Geen SMS dienst (zelfs geen telefoonnr van een Postduivenverhuurbedrijf)
- Geen digi-adresboek (wel 10nr onder sneltoetsen en een papieren notebloc(je) met pen. Copy, Paste en Delete: courtesy of vlakgum )
- Geen alleen maar een NUMPAD met een extra groen en een extra rood knopje.
- Geen geintergreerde Camera
- Geen geintergreerde FM-stereo
- Geen Spelletjes
- Geen internet
- Geen (O)LED beeldscherm met meer pixels en kleuren dan een psychedelisch onderonsje van overjarige digitale kunstenaars die ‘the sixties’ op LSD hebben meegemaakt (alleen een klein display-tje aan de bovenkant, die als een pager alleen één nummer laat zien)
- Geen (alarm)klok
- Geen kalender
- Geen geintegreerde emailservice
- Geen WAP
- Geen Ping
- Geen WiFi
- Geen Candybar, Slidephone of Fold-phone Hip & Trendy design
- Geen vijfentwintigduizend nutteloze ringtones & belletjes (waar je 25000 ringtones en belletjes beluisteren later achterkomt dat ze geen van allen zijn wat jij wilt als ringtone of als SMS verklikker
- Geen geintegreerde MP3 speler
- Geen PC verbinding om foto’s & ringtones over te zetten
Dit alles krijg je NIET, voor maar 70 euro. Het credo ‘Less is More’ wordt in ieder geval heel veel eer aan gedaan.
Jammer genoeg ga je in het dagelijk gebruik dingen missen als: een BT headset, of het niet kunnen SMSen, of een groot geheugen voor al je vrienden, die je dan met naam en al opslaat. Toch handiger dan een sneltoets. Hoi met wie?O shit, ik dacht dat je op 5 zat. Op wie zit (vul naam in) dan? Afijn, negen sneltoetsen later…
Dat laatste moet je wel in perspectief zien. Als je bij een chinees 36, 125, 14 en 26a‡ uit je hoofd kan bestellen, kun je ook binnen no time al je tien vrienden bellen.
Hoe ging die slogan ook al weer? “Wie tot 10 kan tellen…” Anyways.
Hoe ging die slogan ook al weer? “Wie tot 10 kan tellen…” Anyways.
Deze dumbphone is zo dumb, dat je eigenlijk een grote draaischijf prominent in het midden verwacht. En dit geeft mij nou net het gevoel dat deze goedbedoelde¶ oefening in dumbphones te dumb is voor het gemiddelde gebruik, waardoor ik sterk twijfel‡‡ of ik deze telefoon wel zou kopen, terwijl ik juist jarenlang smachtend heb liggen wachten op de dag dat er een telefoon te koop was waar je alleen mee kon bellen.
Het is ook nooit goed!
Het is ook nooit goed!
*Voor degene die niet weten wat ‘vitrage’ is: google het eens, zou ik zeggen.
** Programme Delivery Control Showview is een systeem dat met een barcode in de TV-gids, automatisch het programma kon opnemen. de VCR reageerde op een start en stop signaal dat meegestuurd werd door de omroep. Wat in NL overigens vaak te vroeg of te laat werd meegestuurd.
†Keep It Simple Stupid , Nee in dit geval heeft het niets te maken met de clip van ‘Take It Off’ van KISS
‡14 = kroepoek, 26a = pisang goreng, 36 = nasi goreng, 125 = Po Low Ap (geroosterde eendfilet, met verse ananas in zoetzuresaus. Jade, Breda. Jammer dat dit niet een universele code is geworden waardoor je overal ter wereld bij een chinees restaurant kan bestellen, zonder de plaatselijke taal te spreken of te lezen.
¶ Voor alle duidelijkheid, deze telefoon is ontworpen als anti-gadget met een iPhone-factor van nul-komma-nul (maar wel met een coolness factor van + several millions), wellicht als statement tegen de stortvloed aan toeters en bellen die nu op een gemiddelde GSM -nu "smartphone" zitten, of als statement tegen de overdaad aan informatie waarmee onze hersenen via allerlei slinks communicatielijnen volgegooid worden.
‡‡P.S.:
Toch zit ik serieus te overwegen om zo’n apparaat te kopen, al zou het alleen bij wijze van experiment zijn: hoe erg mis ik nou echt bluetooth technologie of een SMS dienst? Ik zou bij wijze van grap 1 maand lang met zo’n ding moeten rondlopen, en kijken in hoeverre ik verpest ben door de luxe van de vooruitgang.
P.P.S.
Actually, hoe meer ik de specificaties lees, hoe enthousiaster ik word! Ik vind hem echt cool!
Als er een Gadget Of The Year Award zou zijn, zou ik deze voordragen!
P.P.P.S.:
Ik heb er zojuist een in de pre-order gekocht. Goodie-goodie-goodie-kewl-kewl!
P.P.P.P.S.:
Vandaag (1-10-2010) te horen gekregen dat mijn John's Phone binnen 10 werkdagen
geleverd wordt!
dinsdag 17 november 2009
The Missing
Do I miss her? Miss who? Good question!
Sometimes I do feel alone. Sometimes. But that is only for a moment. My life is centered around me, not around someone who is or isn't there and though I do hope I can adjust to life together as I did once, I can't shake off a feeling of relief when I see couples interacting; a feeling of relief of being single.
Is it the bickering, the nagging? Listening in on their petty squabbles not even worth half the fuzz they're making over it.
Is it the annoyingly exaggerated „see us being in love" that's so overplayed; an Oscar for best performance would be too less an award, while my acting skills wouldn't even earn me a razzie. Is it jealousy on my part? I believe not, genuine couples don’t seem to bother me.
Why that gets to me I don't know. I know I would play it genuine. You do not play a couple, you are a couple!
Is it the subtle underlying hidden messages that no enigma machine ever invented, past, present and time to come, can decipher, let alone humble yours truly.
Is it having to forgive, live through ,endure ,survive and accept her mood swings next to her periods, which, a guy, you have to accept them, because ...well...WHY? Because she's a woman and women come with periods. Period! She can't help it. Fine. But she doesn't have to bother me with it! A Dutch proverb comes to mind "Gedeelde smart is halve smart". Not that it helps.
Oh yeah, I really miss those days- <longing sigh> I really miss the days where she would ask "how does this dress look on me" and I would answer "l think red looks better " and she would respond "So you think I'm fat?"...No...I just think yellow doesn't look good on you. Oh how I miss those days.
I believe I have been single for so long now I cannot imagine living with someone 24/7. Living with her flaws, her peculiarities. Having to adjust myself, my lifestyle. Having to change. In all good relationships comes a time where you, the male figure, aren’t good enough anymore and you have to change.
The other day I was out with a couple of friends -two couples. While eating sushi, talking and laughing, it hit me -my epiphany. I realized what I do miss while being single. I truly miss someone to defend my flaws. Someone to talk them from very annoying into being something utterly cute. I miss someone to convince all my friends that I can't help it -that's just "me", as if I am beyond salvation. I miss someone who forgive all my flaws and quirks and love me for them.
You know, the same flaws and quirks she will try to change the minute she's ready for the next phase (marriage and settling down, kids; the same flaws and quirks she will leave you for, if you can't change overnight.
Sometimes I do feel alone. Sometimes. But that is only for a moment. My life is centered around me, not around someone who is or isn't there and though I do hope I can adjust to life together as I did once, I can't shake off a feeling of relief when I see couples interacting; a feeling of relief of being single.
Is it the bickering, the nagging? Listening in on their petty squabbles not even worth half the fuzz they're making over it.
Is it the annoyingly exaggerated „see us being in love" that's so overplayed; an Oscar for best performance would be too less an award, while my acting skills wouldn't even earn me a razzie. Is it jealousy on my part? I believe not, genuine couples don’t seem to bother me.
Why that gets to me I don't know. I know I would play it genuine. You do not play a couple, you are a couple!
Is it the subtle underlying hidden messages that no enigma machine ever invented, past, present and time to come, can decipher, let alone humble yours truly.
Is it having to forgive, live through ,endure ,survive and accept her mood swings next to her periods, which, a guy, you have to accept them, because ...well...WHY? Because she's a woman and women come with periods. Period! She can't help it. Fine. But she doesn't have to bother me with it! A Dutch proverb comes to mind "Gedeelde smart is halve smart". Not that it helps.
Oh yeah, I really miss those days- <longing sigh> I really miss the days where she would ask "how does this dress look on me" and I would answer "l think red looks better " and she would respond "So you think I'm fat?"...No...I just think yellow doesn't look good on you. Oh how I miss those days.
I believe I have been single for so long now I cannot imagine living with someone 24/7. Living with her flaws, her peculiarities. Having to adjust myself, my lifestyle. Having to change. In all good relationships comes a time where you, the male figure, aren’t good enough anymore and you have to change.
The other day I was out with a couple of friends -two couples. While eating sushi, talking and laughing, it hit me -my epiphany. I realized what I do miss while being single. I truly miss someone to defend my flaws. Someone to talk them from very annoying into being something utterly cute. I miss someone to convince all my friends that I can't help it -that's just "me", as if I am beyond salvation. I miss someone who forgive all my flaws and quirks and love me for them.
You know, the same flaws and quirks she will try to change the minute she's ready for the next phase (marriage and settling down, kids; the same flaws and quirks she will leave you for, if you can't change overnight.
zaterdag 14 november 2009
You looking at me? Or: how I feel like George Constanza on weekend days like this.
It’s Friday night, I’m out at a Theatre show, in the small but cosy theatre of Inter Amicos in Dordrecht
Before the start of the play, nature calls. So I visit the restroom. Nothing unusual. Right? There’s urinary just behind the entrance(of the restroom)
and a ‘normal’ toilet at the far end. A pretty normal setup for a restroom. I go for the urinary, quick and easy (one of the many upsides of being a man). However, on the bottom the urinary are two white round things, lying on a blue/green rounded-triangular shaped net. At First you think ‘hey look, someone lost somethings”
and a ‘normal’ toilet at the far end. A pretty normal setup for a restroom. I go for the urinary, quick and easy (one of the many upsides of being a man). However, on the bottom the urinary are two white round things, lying on a blue/green rounded-triangular shaped net. At First you think ‘hey look, someone lost somethings”
I unzip the zipper, whip out Mr Lollipop and … just before relieving, I get a growing uncomfortable feeling that I’m being watched, which –of course –I try to ignore. Normally you’d aim for "The Fly", but no fly here. So I aim between the eyes. Wait a second…did I just say between the eyes. That’s when I realize what is bothering me! “Holy crap, it’s looking at me!”
“You looking at me? I don’t see nobody else here: you must be looking at me?”* No response!
The impudence! The arrogance! The audacity! During the ensuing staring-contest, I hear an imaginary voice coming from the urinary:
TRIIIING!! Saved, by the bell. It sounds the start of the play. Shaken up I hurry into the auditorium…
During the break, a small stop in the restroom makes for uncomfortable relieving… I sneak into the restroom.
Yes, it is still watching, ogling up from the urinary! I have serious issues relieving myself when someone is watching. I don’t mind people being present, but being watched… on the fingers! That just isn’t right. And it doesn’t do well to wonder where to aim: right between the eyes or… Visions of a gurgling Kermit do not work well to any advantage. Lucky for me the toilet is also available!
Returning to the auditorium, I walk past the urinary, giving it wide berth. I throw it a long hard stare, making “I’m watching you” signs, before detouring into the cafeteria, ordering drinks and enjoying part 2 of the play.
Q: Ever lost a staring contest with a toilet?
A: I have.
There’s always a first time for everything.
So much for adventures in Restroom-Land. You’d think.
Imagine you’re in
Has the world gone mad or is it just me?
*the actual quote is: “You talkin' to me?? Then who the hell else are you talking... you talking to me? Well I'm the only one here. Who the fuck do you think you're talking to? Oh yeah? OK?”,
but we all know a toilet can’t talk, so it’s more the feeling of the scène than the literal re-enactment
but we all know a toilet can’t talk, so it’s more the feeling of the scène than the literal re-enactment
woensdag 11 november 2009
Geloof, Waarheid, Vertrouwen en wat wij ermee doen
Een tijdje terug vertelde iemand mij dat er nooit een sluitend verband aangetoond was tussen roken en longkanker. Er bleek, zo vertelde hij, dat ergens in het verleden één onderzoek te zijn gepleegd, waaruit bleek een kleine meerderheid van rokers ten opzichte van de niet rokers, longkanker hadden gekregen.Een kleine meerderheid. Bevooroordeeld als de onderzoekers waren, grepen zij dit aan om de wereld ervan te overtuigen dat de volgende grote kruistocht, die tegen het roken moest worden. En de wereld volgde mee.
Elk volgend onderzoek zou gepleegd zijn op basis van de uitkomsten van dit onderzoek, en omdat dit onderzoek door bevooroordeelde wetenschappers gedaan is, hoe erg betrouwbaar en onbevooroordeeld zijn dan de vervolgonderzoeken?
Recentelijk was er een Nederlandse professor, die in het nieuws kwam, omdat hij beweerde dat de heilzame werking van TamiFlu –het middel wat gelauwerd wordt als Gods Grootste Geschenk tegen H1N1- was bewezen in slechts één onderzoek, nog wel gepleegd door de fabrikant zelf!
True or False? Waar of Niet-Waar?
Beide gevallen deden mij realiseren, dat wij heel gemakkelijk beweringen als feiten accepteren. Natuurlijk staan bovenstaande beweringen zonder bronvermelding ter discussie, maar dat is juist het punt! Nu zal de geloofwaardigheid ook afhangen van de bron. Zo zal een artikel in de “Telegraaf” anders bekeken worden dan een artikel uit “Trouw” en zal, wanneer iets verteld wordt door de dorpsgek met meer korrels zout genomen worden dan een professor die er verstand van zou moeten hebben. Hoop ik.
Maar dan nog geldt: waarom geloof je de een wel en de andere niet? En –als je kritischer bent: waarom geloof je überhaupt iets wat iemand je verteld of iets wat je gelezen hebt?
Waarom accepteren wij bepaalde beweringen als ‘waar’, of moet ik vragen: waarom kiezen wij het een wel te geloven en het ander niet? En dat terwijl wij geen harde feiten te zien krijgen. Ik heb nog nooit het wetenschappelijke verslag gelezen, waarin staat hoe het onderzoek gepleegd is, wat de resultaten zijn en wat daaruit de conclusie is. Hoe weet ik dan dat de wetenschappers in kwestie hun huiswerk goed gedaan hebben? Hoe weet ik dat ze niet bevooroordeeld naar de resultaten gekeken hebben? Waarom geloof ik hen?
Negen van de tien keer, lees of hoor ik over de uitslagen van onderzoeken in de media, die wij dan automatisch geloven. Heeft de media een bepaalde schijngeloofwaardigheid aan wat zij laat zien? Het staat in de krant, dus is het waar? De media zou natuurlijk een onpartijdige bron van informatie moeten zijn. Geloven wij met dat in het achterhoofd daarom klakkeloos wat zij naar buiten brengt? En dat terwijl er genoeg voorbeelden zijn waarin de pers verkeerd geïnformeerd is -of zichzelf verkeerd heeft laten informeren –en daarmee zelf niet kritisch genoeg geweest is over wat zij naar buiten bracht, soms uit overmacht, meestal om als eerste het ‘nieuws’ te brengen. Helaas zijn er genoeg voorbeelden van bewust verkeerd geïnterpreteerd, gemanipuleerd of zelfs verzonnen nieuws !
Hetzelfde geldt natuurlijk voor de regering. Ook zij hebben een bepaalde verantwoordelijkheid integer te zijn. Dus wanneer zij informatie naar buiten brengen of een beleid bepalen op basis van iets, dan mogen wij er van uitgaan dat zij zichzelf goed heeft laten informeren en heel kritisch erover geweest is voordat men deze informatie naar buiten breng of op basis hiervan een beleid bepaald. Toch blijken er genoeg gevallen zijn geweest, die deze geloofwaardigheid aantasten. Regeringen zijn niet wars van omkoperij, prestige/trots, eigenzinnigheid, oogklepperij, samenzweringen en doofpotterij.
Pop Quiz!
“Als iemand zijn hand in het vuur steekt, omdat hij niet zo maar aanneemt dat vuur heet is, is deze persoon dan slim of dom?”
Stel deze vraag binnen een groep en heel veel ervan zullen zeggen “slim”. Net zoals ezels in het Oude Egypte, zal deze persoon geroemd worden om zijn eigenzinnigheid. Dat hij niet mak de rest volgt, is juist een teken van intelligentie! Maar als ik het geschreven woord uit de krant zonder nadenken accepteer als ‘waar’, zal niemand ons een duimbreed in de weg leggen en en zal niemand roepen: ezel! (naar het westerse beeld van ezels). Laat er nou een hele wereld vol zijn met mensen die geloven in het Geschreven Woord.
Okay, time-out!
We kunnen niet alles zelf uitzoeken, we kunnen niet alles zelf ondervinden. Er zijn maar 365 dagen of 52 weken in een jaar, 7 dagen in een week en 24 uur in een dag. Dat betekent dat wij niet onze hele tijd kunnen besteden aan het uitvinden van dingen. Dus moeten we wel bepaalde zaken over laten aan de experts. Leren en geleerd worden is een cruciaal gegeven in het leven van een mens. Het begint bij de ouders en gaat verder bij je leraren op school! Laten we eerlijk wezen, als we 10000 jaar gelezen allemaal van die giftige bessen wilden proeven omdat we zelf wilden ondervinden dat ze dodelijk waren, had ik nu niet hier zitten typen.
Maar ergens gaat het mis? Waarom stellen we bepaalde vragen niet? Zijn we lui geworden? Is het een ver-van-mijn-show geworden? Zijn we egoïstisch geworden? Mijden we de moeilijke vragen en waarom? Willen we er niet over nadenken? Is het ons probleem niet? Interesseert het ons niet?
Don’t know, don’t care?
Wij leven ons leven om microniveau. Regeringen en de Media zitten meer op macroniveau.
Zijn we prioriteiten aan het stellen door domweg vertrouwen te hebben in de Regering en de Media, opdat wij ons alleen maar zorgen moeten maken om ons eigen leven?
“Het zal allemaal wel en ik ga er pas over nadenken als ik er zelf mee te maken krijg?”
“Lekker belangrijk, wat dààr gebeurt”
Natuurlijk bepaald de mate van welvaart ook een mate in men zich meer zorgen gaat maken om zaken die niet dicht bij huis zijn.
Vlak het leraar-leerling complex niet te vroeg uit. Hebben wij aangeleerd om minder kritisch te zijn als een ander wijzer is? Of zit het dieper. Zijn we stiekem in ons onderbewustzijn volgers, zo gehersenspoeld, zo geïndoctrineerd –van generatie op generatie, dat het zich in onze genen genesteld heeft? Heeft dit er toe geleid dat wij het vermogen verliezen kritische vragen te stellen?
De geschiedenis zit vol van voorbeelden waar mensen niet zelf nadachten en klakkeloos, haast mechanisch foutieve informatie, manipulaties of meningen van anderen accepteerden. Waar haast blind vertrouwd wordt, op de wijsheid (en dus juistheid) van anderen. Patriottisme, Fascisme, Religie en –dichterbij huis: roddels!
Emoties spelen ook een rol. We zijn van nature geneigd, dingen makkelijker te geloven als we willen dat zo iets is. Mensen zijn zo makkelijker te manipuleren. Daar hebben we de afgelopen eeuw voldoende ervaring mee gehad. Toch lijkt het alsof wij maar al te graag in herhaling vallen.
Vertrouwen is het sleutelwoord. Wij vertrouwen onze ouders, onze vrienden. Dit vertouwen stekt zich uit naar de Media, zij zouden onpartijdig bericht moeten geven en zij zouden hun bronnen en feiten goed moeten onderzoeken voor dat zij iets naar buiten brengen en naar de Regering, ook zij moet integer zijn, de waarheid onpartijdig naar buiten brengen en hun beleid naar dezelfde richtlijnen beoordelen voordat deze ingesteld wordt.
Toch is recent gebleken we de Media toch met (m)enig korrel zout moet nemen. Zo publiceerde Radar eenmedisch “onderzoek” om te kijken hoe snel dit ‘nieuwtje’ rond zou gaan, voordat iemand de bron eens zou controleren. En stond er in een sensatiebeluste krant een beschuldigend artikel over hoe een verkrachter van een minderjarige vrijgesproken zou zijn. In Nederland! Uit de stukken van de rechtbank bleek van de vermeende verkrachting allerminst sprake was. Integendeel!
Terwijl dit vertrouwen juist is waar álles op gebaseerd is. Als we geen vertrouwen meer hebben in elkaar, dan is er geen basis voor een hiërarchie, onze wereld zou tot in zijn grondvesten schudden en onze beschaving zou terugvallen tot barbarisme! Wat is een samenleving zonder vertrouwen in zichzelf, zonder vertrouwen in zijn normen en in zijn waarden; in zijn ziel?
Wat is een beschaving zonder vertouwen dan complete anarchie?
Maar dat verklaart nog steeds niet waarom mensen apathisch, haast comateus maar alles accepteren wat een ander, een regering, een krant, een kennis, een vriend, zegt. Je zou dus verwachten dat na minstens 2000 jaar goed gedocumenteerde geschiedenis, wij niet meer blind zouden vertrouwen op een ander, zeker gezien de roerige twintigste eeuw. Toch komen er nu en dan kritische geluiden naar boven. Soms rijkelijk laat, soms dat je jezelf afvraagt of men wel kritisch is ten aanzien van de juiste (!) zaken. Daarom een aantal vragen om over na te denken:
-Geloven we makkelijker iets als waar, als het geloofwaardig is en aannemelijk is zou kunnen
zijn?
-Geloven we dat iets (niet) waar is, als we willen dat het (niet) waar is?
-Zijn we gewoon goedgelovig?
-En Waarom?
-Als we al kritisch zijn, zijn we dan kritisch genoeg?
-En zijn we kritisch betreft de juiste (!) dingen?
-Wat zijn de juiste dingen om kritisch over te zijn?
Verontrustend genoeg, kun je dit doorzetten van informatie verstrekking naar besluitvorming en beleidsvoering. En als we kritische vragen stellen gaan we te makkelijk op onze rug liggen als het ons niet zint. We klagen wel, maar protesteren en demonstreren laten we aan anderen over.
Vanaf de jaren Zestig tot diep in de jaren Tachtig, waren er idealisten die ergens voor stonden en daar actie voor wilden voeren. Nu, als de regering iets verzint wat ons niet zint, komt er een hoop geklaag omhoog zonder actie. Zijn wij in de jaren Negentig en in het eerste decennia van het nieuwe millennium veranderd in lafaards, of hebben we in idealisme ingeboet, waardoor we niets doen, gelovend dat wij niets kunnen veranderen? Waarom strijden we niet meer tegen de Gevestigde Orde, waarom strijden we niet meer tegen de Gevestigde Ideeën?
Helaas, beste lezer, beangstigend en frustrerend als het is, moet ik jullie een antwoord schuldig blijven. En dat zint mij allerminst. Ondanks mijn breedsprakigheid, blijf ik steken in speculatie en moet ik een eenduidig antwoord schuldig blijven. Misschien maar goed ook!
Had ik je een antwoord gegeven, had je opgestaan, met je vuist op de tafel slagen en geschreeuwd: “Oh yeah! Says who!”
Toch?
Elk volgend onderzoek zou gepleegd zijn op basis van de uitkomsten van dit onderzoek, en omdat dit onderzoek door bevooroordeelde wetenschappers gedaan is, hoe erg betrouwbaar en onbevooroordeeld zijn dan de vervolgonderzoeken?
Recentelijk was er een Nederlandse professor, die in het nieuws kwam, omdat hij beweerde dat de heilzame werking van TamiFlu –het middel wat gelauwerd wordt als Gods Grootste Geschenk tegen H1N1- was bewezen in slechts één onderzoek, nog wel gepleegd door de fabrikant zelf!
True or False? Waar of Niet-Waar?
Beide gevallen deden mij realiseren, dat wij heel gemakkelijk beweringen als feiten accepteren. Natuurlijk staan bovenstaande beweringen zonder bronvermelding ter discussie, maar dat is juist het punt! Nu zal de geloofwaardigheid ook afhangen van de bron. Zo zal een artikel in de “Telegraaf” anders bekeken worden dan een artikel uit “Trouw” en zal, wanneer iets verteld wordt door de dorpsgek met meer korrels zout genomen worden dan een professor die er verstand van zou moeten hebben. Hoop ik.
Maar dan nog geldt: waarom geloof je de een wel en de andere niet? En –als je kritischer bent: waarom geloof je überhaupt iets wat iemand je verteld of iets wat je gelezen hebt?
Waarom accepteren wij bepaalde beweringen als ‘waar’, of moet ik vragen: waarom kiezen wij het een wel te geloven en het ander niet? En dat terwijl wij geen harde feiten te zien krijgen. Ik heb nog nooit het wetenschappelijke verslag gelezen, waarin staat hoe het onderzoek gepleegd is, wat de resultaten zijn en wat daaruit de conclusie is. Hoe weet ik dan dat de wetenschappers in kwestie hun huiswerk goed gedaan hebben? Hoe weet ik dat ze niet bevooroordeeld naar de resultaten gekeken hebben? Waarom geloof ik hen?
Negen van de tien keer, lees of hoor ik over de uitslagen van onderzoeken in de media, die wij dan automatisch geloven. Heeft de media een bepaalde schijngeloofwaardigheid aan wat zij laat zien? Het staat in de krant, dus is het waar? De media zou natuurlijk een onpartijdige bron van informatie moeten zijn. Geloven wij met dat in het achterhoofd daarom klakkeloos wat zij naar buiten brengt? En dat terwijl er genoeg voorbeelden zijn waarin de pers verkeerd geïnformeerd is -of zichzelf verkeerd heeft laten informeren –en daarmee zelf niet kritisch genoeg geweest is over wat zij naar buiten bracht, soms uit overmacht, meestal om als eerste het ‘nieuws’ te brengen. Helaas zijn er genoeg voorbeelden van bewust verkeerd geïnterpreteerd, gemanipuleerd of zelfs verzonnen nieuws !
Hetzelfde geldt natuurlijk voor de regering. Ook zij hebben een bepaalde verantwoordelijkheid integer te zijn. Dus wanneer zij informatie naar buiten brengen of een beleid bepalen op basis van iets, dan mogen wij er van uitgaan dat zij zichzelf goed heeft laten informeren en heel kritisch erover geweest is voordat men deze informatie naar buiten breng of op basis hiervan een beleid bepaald. Toch blijken er genoeg gevallen zijn geweest, die deze geloofwaardigheid aantasten. Regeringen zijn niet wars van omkoperij, prestige/trots, eigenzinnigheid, oogklepperij, samenzweringen en doofpotterij.
Pop Quiz!
“Als iemand zijn hand in het vuur steekt, omdat hij niet zo maar aanneemt dat vuur heet is, is deze persoon dan slim of dom?”
Stel deze vraag binnen een groep en heel veel ervan zullen zeggen “slim”. Net zoals ezels in het Oude Egypte, zal deze persoon geroemd worden om zijn eigenzinnigheid. Dat hij niet mak de rest volgt, is juist een teken van intelligentie! Maar als ik het geschreven woord uit de krant zonder nadenken accepteer als ‘waar’, zal niemand ons een duimbreed in de weg leggen en en zal niemand roepen: ezel! (naar het westerse beeld van ezels). Laat er nou een hele wereld vol zijn met mensen die geloven in het Geschreven Woord.
Okay, time-out!
We kunnen niet alles zelf uitzoeken, we kunnen niet alles zelf ondervinden. Er zijn maar 365 dagen of 52 weken in een jaar, 7 dagen in een week en 24 uur in een dag. Dat betekent dat wij niet onze hele tijd kunnen besteden aan het uitvinden van dingen. Dus moeten we wel bepaalde zaken over laten aan de experts. Leren en geleerd worden is een cruciaal gegeven in het leven van een mens. Het begint bij de ouders en gaat verder bij je leraren op school! Laten we eerlijk wezen, als we 10000 jaar gelezen allemaal van die giftige bessen wilden proeven omdat we zelf wilden ondervinden dat ze dodelijk waren, had ik nu niet hier zitten typen.
Maar ergens gaat het mis? Waarom stellen we bepaalde vragen niet? Zijn we lui geworden? Is het een ver-van-mijn-show geworden? Zijn we egoïstisch geworden? Mijden we de moeilijke vragen en waarom? Willen we er niet over nadenken? Is het ons probleem niet? Interesseert het ons niet?
Don’t know, don’t care?
Wij leven ons leven om microniveau. Regeringen en de Media zitten meer op macroniveau.
Zijn we prioriteiten aan het stellen door domweg vertrouwen te hebben in de Regering en de Media, opdat wij ons alleen maar zorgen moeten maken om ons eigen leven?
“Het zal allemaal wel en ik ga er pas over nadenken als ik er zelf mee te maken krijg?”
“Lekker belangrijk, wat dààr gebeurt”
Natuurlijk bepaald de mate van welvaart ook een mate in men zich meer zorgen gaat maken om zaken die niet dicht bij huis zijn.
Vlak het leraar-leerling complex niet te vroeg uit. Hebben wij aangeleerd om minder kritisch te zijn als een ander wijzer is? Of zit het dieper. Zijn we stiekem in ons onderbewustzijn volgers, zo gehersenspoeld, zo geïndoctrineerd –van generatie op generatie, dat het zich in onze genen genesteld heeft? Heeft dit er toe geleid dat wij het vermogen verliezen kritische vragen te stellen?
De geschiedenis zit vol van voorbeelden waar mensen niet zelf nadachten en klakkeloos, haast mechanisch foutieve informatie, manipulaties of meningen van anderen accepteerden. Waar haast blind vertrouwd wordt, op de wijsheid (en dus juistheid) van anderen. Patriottisme, Fascisme, Religie en –dichterbij huis: roddels!
Emoties spelen ook een rol. We zijn van nature geneigd, dingen makkelijker te geloven als we willen dat zo iets is. Mensen zijn zo makkelijker te manipuleren. Daar hebben we de afgelopen eeuw voldoende ervaring mee gehad. Toch lijkt het alsof wij maar al te graag in herhaling vallen.
Vertrouwen is het sleutelwoord. Wij vertrouwen onze ouders, onze vrienden. Dit vertouwen stekt zich uit naar de Media, zij zouden onpartijdig bericht moeten geven en zij zouden hun bronnen en feiten goed moeten onderzoeken voor dat zij iets naar buiten brengen en naar de Regering, ook zij moet integer zijn, de waarheid onpartijdig naar buiten brengen en hun beleid naar dezelfde richtlijnen beoordelen voordat deze ingesteld wordt.
Toch is recent gebleken we de Media toch met (m)enig korrel zout moet nemen. Zo publiceerde Radar eenmedisch “onderzoek” om te kijken hoe snel dit ‘nieuwtje’ rond zou gaan, voordat iemand de bron eens zou controleren. En stond er in een sensatiebeluste krant een beschuldigend artikel over hoe een verkrachter van een minderjarige vrijgesproken zou zijn. In Nederland! Uit de stukken van de rechtbank bleek van de vermeende verkrachting allerminst sprake was. Integendeel!
Terwijl dit vertrouwen juist is waar álles op gebaseerd is. Als we geen vertrouwen meer hebben in elkaar, dan is er geen basis voor een hiërarchie, onze wereld zou tot in zijn grondvesten schudden en onze beschaving zou terugvallen tot barbarisme! Wat is een samenleving zonder vertrouwen in zichzelf, zonder vertrouwen in zijn normen en in zijn waarden; in zijn ziel?
Wat is een beschaving zonder vertouwen dan complete anarchie?
Maar dat verklaart nog steeds niet waarom mensen apathisch, haast comateus maar alles accepteren wat een ander, een regering, een krant, een kennis, een vriend, zegt. Je zou dus verwachten dat na minstens 2000 jaar goed gedocumenteerde geschiedenis, wij niet meer blind zouden vertrouwen op een ander, zeker gezien de roerige twintigste eeuw. Toch komen er nu en dan kritische geluiden naar boven. Soms rijkelijk laat, soms dat je jezelf afvraagt of men wel kritisch is ten aanzien van de juiste (!) zaken. Daarom een aantal vragen om over na te denken:
-Geloven we makkelijker iets als waar, als het geloofwaardig is en aannemelijk is zou kunnen
zijn?
-Geloven we dat iets (niet) waar is, als we willen dat het (niet) waar is?
-Zijn we gewoon goedgelovig?
-En Waarom?
-Als we al kritisch zijn, zijn we dan kritisch genoeg?
-En zijn we kritisch betreft de juiste (!) dingen?
-Wat zijn de juiste dingen om kritisch over te zijn?
Verontrustend genoeg, kun je dit doorzetten van informatie verstrekking naar besluitvorming en beleidsvoering. En als we kritische vragen stellen gaan we te makkelijk op onze rug liggen als het ons niet zint. We klagen wel, maar protesteren en demonstreren laten we aan anderen over.
Vanaf de jaren Zestig tot diep in de jaren Tachtig, waren er idealisten die ergens voor stonden en daar actie voor wilden voeren. Nu, als de regering iets verzint wat ons niet zint, komt er een hoop geklaag omhoog zonder actie. Zijn wij in de jaren Negentig en in het eerste decennia van het nieuwe millennium veranderd in lafaards, of hebben we in idealisme ingeboet, waardoor we niets doen, gelovend dat wij niets kunnen veranderen? Waarom strijden we niet meer tegen de Gevestigde Orde, waarom strijden we niet meer tegen de Gevestigde Ideeën?
Helaas, beste lezer, beangstigend en frustrerend als het is, moet ik jullie een antwoord schuldig blijven. En dat zint mij allerminst. Ondanks mijn breedsprakigheid, blijf ik steken in speculatie en moet ik een eenduidig antwoord schuldig blijven. Misschien maar goed ook!
Had ik je een antwoord gegeven, had je opgestaan, met je vuist op de tafel slagen en geschreeuwd: “Oh yeah! Says who!”
Toch?
Imagine... A Day in The Life Of Ben Burtt...
Imagine…
Imagine it’s 1975-maybe 1976.
Imagine you’re living in the era where Harley Davidson is still part of AMF, Vietnam is about to be unified into the Socialist Republic Of Vietnam, the US hasn’t even begun to cope with –let alone recover from the traumas suffered in that conflict. The world hasn’t even heard of Sylvia Saint and is soon mourn the likes of Agatha Christie, Max Ernst and Howard Hughes and Ferrari has only recently revealed the 308.
Imagine you’re living in the era where Harley Davidson is still part of AMF, Vietnam is about to be unified into the Socialist Republic Of Vietnam, the US hasn’t even begun to cope with –let alone recover from the traumas suffered in that conflict. The world hasn’t even heard of Sylvia Saint and is soon mourn the likes of Agatha Christie, Max Ernst and Howard Hughes and Ferrari has only recently revealed the 308.
Imagine, you’ve met an energetic young upcoming director, who has a visionary idea of what Science Fiction combined with Fantasy should look like, feel like and most of all SOUND like –that will change the face of Science Fiction as you know it...
Imagine that this young director has just gotten funding from 20th Century FOX and is trying to get his vision onto celluloid and he wants you to do the sound.
Imagine you are Ben Burtt, sound designer for Star Wars, you’ve already designed the sounds of R2-D2, the light saber, you’ve discovered the Wilhelm-Scream.
Imagine you are just speeding back from the Mohave Desert, windows down as a last but futile gesture to at least pretend there is some cooling.
Imagine you’ve spend a long day hammering on Antenna support wires while recording. You’re tired and you want to go home. It’s been a long day. What? It’s been a long week. Worse: a long month! Deadlines are coming up and still so much to do! And now George Lucas asked you to do the sound of a TIE Fighter too! It’s just too much!
Imagine you just hit your Sound Designers Vacuum.
Imagine you try to ‘hear’ a TIE Fighter in anything, but nothing you hear appeals, you can’t think of anything that will make a sound that remotely could be that sound. In your mind you’ve played every recording, mixed anything remotely together, but nothing, nothing you can think of is worth even trying!
Imagine the frustration, the helplessness, the hopelessness. How are you going to tell George that you haven’t even got the faintest clue on where to start?
Imagine that in front of you there is a truck. This truck is loaded with piglets and it is in trouble. It's swaying form left to right. The driver tries to keep control, but fails and the truck topples over, spilling piglets all over the road.
You’ve been so lost in thoughts that you react too late, no time to brake! All you can do is take evasive maneuvers, dodging piglets that are flying left and right past your open windows…
SQEA-EEEEEEEEEEEEEEEEL!!!!!!!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)
